Door: Felix Wilbrink Culinair Journalist de Telegraaf
Datum Publicatie: 18-02-2020 www.telegraaf.nl Leestijd: +/- 4 minuten
In de winkel van de kaasboerderij bij ons om de hoek zag mevrouw Wilbrink een zakje drop. Ik mopperde wat rechtlijnig dat drop uit een kaaswinkel niets kon zijn, daar trok ze zich gelukkig niets van aan. In de auto al ging het zakje open.
Na een stuk drop trapte ik al op de rem: terug naar de kaasboerderij om nog een zakje te halen! Deze drop ontrolt zich direct in je mond, de smaak is haast romig, de drop smelt snel, kleeft nauwelijks, de verhoudingen zoet en zout perfect. Zacht, maar stevig. Zo is drop weer lekker. Het duurde niet lang voordat we op al onze vertrouwde adresjes de drop van Willem Klepper en zijn zoon Huub tegen kwamen. Zo ook bij onze geliefde koffieplek tegen de toonbank, onder de taarten. Het werd bijna de omgekeerde wereld: winkels die de zakjes drop niet verkochten, waren kennelijk niet zo goed.
Wonder
Onlangs mocht ik tijdens de Vakbeurs Foodspecialiteiten prijzen uitreiken en een toespraak houden. Ik begon over het wonder van de drop. Het kwam er op neer dat anderen kunnen leren van de tactiek waarbij je leuke kleine winkels uitzoekt die dezelfde kwaliteit als jouw product voeren. Ik wist dat de Kleppers ergens op de beurs stonden, maar trof ze toch niet. Inmiddels kwamen er meer smaken bij. Naast zeezout en volzoete drop ook honing en laurierdrop. Als er iets is wat ik haat, is het honingdrop. En wat blijkt? Het kan wel lekker zijn! Met twaalf procent honing uit De Biesbosch. En dat terwijl er in andere honingdrop maximaal twee procent zit. Toen kwam er een mailtje van de Kleppers binnen. Ze hadden de opname van mijn toespraak gezien. Of ik niet eens bij ze langs wilde komen in Castricum, in de kraam waar het ooit allemaal is begonnen.
Willem Klepper: „Op Valentijnsdag dertig jaar geleden stond ik als jonge vent voor eerst in mijn eigen snoepkraam. Het regende en stormde. Mijn ouders kwamen kijken en bleven in de auto zitten zwaaien, zo naar was het. Maar er kwamen mensen die snoep wilden. Ik was verbijsterd. Wie loopt er nou door de regen en de storm om snoep? Toen ging er een knopje om: als de mensen die moeite doen, dan moet je ook zorgen dat je de beste snoep hebt.”
Vader en zoon hebben een hoog Stiefbeen en zoon-gehalte.
Ze zijn vermakelijk goed in het aan elkaar uitleggen wat uw verslaggever met zijn vraag bedoelt. De lawine aan informatie (voornamelijk geheim) stroomde maar door. De fabriek die de snoep voor ze maakt is een van de laatste kleine snoepmakers tussen een aantal giganten dat allang niet meer voor kwaliteit gaat. De heren geven hun recepten liever niet prijs en ook hun toekomstplannen houden ze in het midden. Laten we dan maar naar vijf jaar geleden gaan. Willem wilde dolgraag zijn vijfentwintigste jaar in de kraam vieren en een speciale jubileumdrop uitbrengen. „Van de fabrikant hadden we begrepen dat de vormpjes alleen al duizenden euro’s kosten. Mijn naam moest er natuurlijk ook in. Voor 1500 kilo eigen drop moesten we heel groot bedrag aftikken, maar ik had het ervoor over. Maar wat voor drop dan? De fabrikant waarschuwde al, een nieuw recept loopt ook in de papieren. Opeens herinnerde ik me de natte vleermuizen.”
Vleermuizen
Echt, de heren zitten met een strak gezicht te vertellen over de natte vleermuizen die ze voor een zacht prijsje verkochten. Na enige aandringen: „Dat waren dropjes in de vorm van vleermuizen waarvan het recept net niet klopte. Ze trokken vocht aan en werden nattig. Dat kun je niet verkopen. Wij hielden dat een beetje achter, maar toch, er was vraag naar. Sterker nog, de mensen kwamen er voor! We dachten dat ze nat waren omdat er een bepaald meel en daarom besloten we gluten- en gelatinevrije drop te maken. We gingen met het recept van natte vleermuizen aan de slag en daar kwam onze drop uit. We dachten helemaal niet aan verkoop. Mijn zoon was het al in de gemengde zakjes aan het wegwerken tot de mensen ervoor terugkwamen.” Inmiddels hebben vader en zoon bijna geen tijd meer voor hun kraam. De zaken gaan zo goed dat ze beurzen bezoeken. Misschien is er buitenlandse belangstelling, misschien komen er nog meer smaken… Een ding blijft: ze willen bij de kleine winkelier liggen met mooie producten. Het heilloze pad van de supermarkt hebben ze gezien. Nee, ze liggen liever op plekken waar leuke mensen lekkere dingen zoeken. En op de markt natuurlijk, waar ze vandaan komen. De Beste Drop Ooit.
Zoektocht naar smaken
Veel van wat de Kleppers doen is nooit eerder in de snoepwereld vertoond. Zoals de zoektocht naar echt zeezout, Keltisch zeezout. Ze hadden gelezen dat Keltisch zeezout gezond zou zijn… Daarom zit er nu Keltisch zeezout in de zoute drop. Voor de honing trokken ze het hele land over tot ze in De Biesbosch een imker vonden die genoeg echte honing kon leveren. Inmiddels lopen ze rond met een fles geconcentreerd laurier-extract uit een Nederlandse kruidentuin. Welke smaak denk je dat er binnenkort aankomt?
